"Czarna magia"

Rozdział 7

"Czarna magia"

~ Na'vi song ~

     Niczym opętana przerzucałam kartki kolejnych ksiąg. Byłam coraz bardziej podekscytowana, ale przerażona swoim zachowaniem i rządzą posiadania zabronionej wiedzy.
     Czarna magia - to coś co od dawna nie dawało mi spokoju. Intrygowała mnie. Czy to oznaczało, że jestem złym człowiekiem, który kieruje się kiepskimi wartościami? Czy każdy czarodziej, który macza palce w czarnej magii musi zaraz zostać okrzyknięty mianem czarnoksiężnika, albo, co gorsza, śmierciożercy?
     - Dopóki nikomu nie robię krzywdy... - szepnęłam do siebie, mocno przygryzając wargi. - chyba nic złego nie powinno się stać, prawda? - zgięłam kolejny róg kartki, oznaczając tym samym najciekawsze, warte zapamiętania, fragmenty księgi. - Zwłaszcza, że nikt jak dotąd o tym nie wie.. - pokiwałam energicznie głową, usprawiedliwiając samą siebie - i raczej się nie dowie.
     Otworzyłam jedną z nudnie wyglądających, prastarych ksiąg i od niechcenia przewracałam kartki. Księga zawierała wiedzę na temat najsławniejszych czarnoksiężników w dziejach czarodziejów. Do mojego mózgu docierało odbicie obrazu pojedynczych słów: bezwzględny, ofiara, avada kedavra, klątwa, mugole, szmalcownicy, smocza krew. 
     Zatrzymałam się na jednej z ostatnich stron. Była lekko naderwana. Wyglądało to jakby ktoś spędził najwięcej czasu na studiowanie tego rozdziału. Przyjrzałam się postaci widniejącej na ruchomej fotografii.    
      Był to stary człowiek, mężczyzna o imieniu Herpon Podły*. Miał długą siwą brodę, sumiaste wąsy i zero włosów na głowie. Wykrzywił usta w zdecydowanie zbyt podły uśmiech, tymczasem w jego żółtych tęczówkach zobaczyłam groźbę i... rzucone mi wyzwanie. W ręce trzymał wysłużoną laskę w kształcie węża. Przejechałam wzrokiem po drobnym druku, ułożonym równo wokół fotografii.

Herpro the Foul.

Status krwi: czysta

Data urodzenia: średniowiecze

Data śmierci: prawdopodobnie wciąż żyje.

Starogrecki czarnoksiężnik. Twórca pierwszego Bazyliszka. 

Jako pierwszy stworzył również horkruksa. Znał mowę wężów. 

     Zerknęłam na fotografię czarnoksiężnika. W głowie powtarzałam cały czas jedno i to samo zdanie: Prawdopodobnie wciąż żyje.
     Tylko... jak? 
     Po plecach przeszły mi ciarki. Z zaciekawieniem wpatrywałam się w mężczyznę. Nie rozumiałam połowy informacji zawartych w tak krótkim fragmencie. Na jego twarzy widniał coraz szerszy, coraz bardziej nonszalancki uśmiech. Mogło się zdawać, że moja osoba zaczęła go bawić.
     Pokręciłam głową w zadumie. Pomyślałam, że może autorowi brakowało tak istotnych informacji, dlatego napisał coś tak nieprawdopodobnego. Zamknęłam księgę zwinnym ruchem i odrzuciłam ją na bok, na sam szczyt tych już przeczytanych.
     Przez chwilę jeszcze myślałam nad owym człowiekiem. W pewnym momencie, dość nagle zalała mnie fala bólu i cierpienia, które przyszły znikąd. Przymrużyłam oczy przekrzywiając głowę na bok. Nie wiedziałam co tak nieoczekiwanie zmieniło mój nastrój. Nie wiedziałam dlaczego całkowicie opadałam z sił, dlaczego nie mogłam się poruszyć. W mojej głowie powstał jakiś zamazany obraz. Minęła chwila, nim zorientowałam się co takiego tak na prawdę widzę. Wyczytałam z księgi, że Herpon urodził się w średniowieczu. Byłam jednak stuprocentowo pewna, że akcja rozgrywała się kilka wieków później. W moim wyobrażeniu ( może wizji?) stałam niedaleko okna, w pokoju, do którego nie dostawał się nawet jeden promyk słońca. Kotary całkowicie przysłaniały widok poza domem, tworząc w środku budynku dość ponury, mroczny nastrój. Pod ścianą, tuż przy oknie leżały ciała dwóch osób. Dwóch martwych osób, które prawdopodobnie nieświadomie stały się ofiarami Herpona. Przykucnęłam obok nich i wyciągnęłam rękę w stronę ich twarzy. Były zimne jak kamień. Jednak wyglądało na to, że ostatni oddech oddali stosunkowo niedawno, gdyż na twarzy młodej kobiety wciąż widniał lekki rumieniec. Bladł z każdą kolejną minutą.
     Usłyszałam głos dobiegający gdzieś z oddali. Czym prędzej wybiegłam na korytarz. Szukanie kolejnej ofiary Herpona nie zajęło mi dużo czasu. Stanęłam w drzwiach innego pomieszczenia i zerknęłam w stronę dwóch postaci, stojących na samym jego środku.
     Czarnoksiężnik zerkał na, na oko kilkuletniego, chłopca z wyższością. Uśmiechał się. Nie był to jednak najserdeczniejszy uśmiech jaki w życiu widziałam. Zerknęłam na dziecko, które dla odmiany wpatrywał się w mężczyznę jak w obrazek. Nie wiedziałam jaką historię sprzedał mu Herpon, wiedziałam jednak, że to biedne naiwne dziecko nie miało pojęcia w jak niebezpiecznej sytuacji się znalazło.
     Mężczyzna wyciągnął różdżkę zza szaty, powolnym ruchem, jakby bał się odstraszyć swoją zdobycz. Chłopiec z zazdrością spoglądał na ową rzecz, którą Herpon kurczowo ściskał w dłoni. Wyglądało to, jakby chciał się z nim podzielić swoją radością, swoją mocą i pasją. Wszystko to potrafiłam wyczytać z oczu starszego.
     Przez chwilę miałam nadzieję, że odejdą ramię w ramię daleko stąd, by gdzieś tam żyć w przyjaźni i zgodzie. Myślałam, że może mężczyźnie brakuje towarzysza. Młodego towarzysza, którego będzie mógł wyszkolić i nauczyć wszystkiego, co sam do tej pory pojął.

     Ależ byłam naiwna.

     Sekundę później widziałam już jak Herpon bezwzględnie mordował tego biednego, kilku letniego chłopca o jasnych oczach. W tęczówkach chłopczyka ból i strach mieszały się z zaciekawieniem i czymś czego za nic nie mogłam odgadnąć. Nie spodziewał się tego. Był tak oczarowany słowami i czynami starszego pana... Czyżby nie widział wcześniejszej sceny, która rozegrała się w salonie? Czyżby nie wiedział, że jego rodzice kilka minut wcześniej zginęli z ręki tego samego człowieka? Czyżby nie wiedział, że nie wolno rozmawiać z nieznajomymi, groźnie wyglądającymi panami?
     Nasze spojrzenia się spotkały. Trwało to tylko sekundę, bowiem już po chwili jego ciało bezwładnie opadło na ziemię, a ja, czując się przy tym jakbym podróżowała świstoklikiem, znalazłam się z powrotem w swoim świecie.
     Moje serce biło jak oszalałe, a ręce trzęsły się niemiłosiernie. Opanowałam oddech i spojrzałam na dziwną książkę. Czyżby to był urok? Czy to przez owego czarnoksiężnika?
     Pokręciłam głową, odganiając od siebie złowrogie myśli. Niemożliwe, pomyślałam, jesteś zmęczona, to dlatego. To był tylko fragment złego snu.
     Sięgnęłam po kolejną księgę, była to ta najmniejsza o tytule "Magiczne miejsca". Brzmiało niegroźnie, a ja za wszelką cenę musiałam się uspokoić przed pójściem spać. Za bardzo przejęłam się widokiem tego chłopca, od razu wiedziałam, że będą mnie dręczyć koszmary przez kilka kolejnych nocy. Musiałam jakoś temu zaradzić. Zerknęłam na stary, wiszący tuż nad drzwiami zegar. Nie działał. Zdawać się mogło, że nie działał już od wielu, wielu lat.
     Zdegustowana schowałam tą miniaturową książkę do kieszeni pod szatą i ze smutkiem, ale i strachem w oczach stanęłam na środku tajemniczego pomieszczenia. Byłam prawie pewna, że moja noga więcej tam nie postanie, wolałam się więc upewnić, że nie przegapiłam niczego ważnego. Że nie przegapiłam księgi jedynej w swoim rodzaju, takiej, z której wyciągnęłabym najwięcej. Przejrzałam tytuły po raz ostatni i opuściłam pokój. Prześliznęłam się po cichu przez korytarz główny w lochach i stanęłam na przeciwko jednej z pustych ścian.
     - Purus Sanguinem** - szepnęłam a przede mną w mgnieniu oka ukazały się średniej wielkości, stare i masywne drzwi. Popchnęłam je do środka, bez problemu ustąpiły mi drogę. Zajrzałam najpierw, czy aby na pewno nikt nie kręci się po pokoju wspólnym i najciszej jak potrafiłam przebiegłam, lawirując między fotelami, w stronę dormitorium dziewczyn. Zatrzymałam się jednak tuż przy pierwszym schodku. Poczułam się obserwowana.
     Odwróciłam się powoli w stronę kominka, przy którym stał chłopak.
     Jak ja mogłam go nie zauważyć?
     Westchnęłam z ulgą, gdy Draco powoli odwrócił się w moją stronę. Wciąż był markotny i wciąż coś go trapiło. Potrafiłam wyczytać to, jednym rzutem oka, z jego twarzy. Przystanęłam kilka centymetrów przed nim i spojrzałam mu w oczy. Nie okazywał żadnych emocji, zerknął na mnie z góry i czekał.
     - Na prawdę nie możesz mi powiedzieć co cie trapi? Może mogłabym pomóc - szepnęłam przerywając niezręczną ciszę, która, nie powiem, bardzo mi ciążyła.
     - Nikt nie może mi pomóc. Nikt nie może już pomóc jemu - odpowiedział sucho. Pokręciłam głową w zdumieniu.
     - Komu? Komu trzeba pomóc? - zapytałam. Miałam nadzieję, że w końcu przełamie tą barierę, którą z dnia na dzień między nami stworzył. Zrobiłam ostatni krok w jego stronę. Odwrócił wzrok. - Czy śmierciożercy mają z tym coś wspólnego? - skrzywił się na te słowa.
     - Trzymaj się od tego z daleka. Nie pytaj - pokręcił głową i w końcu spojrzał mi w oczy.
     - Nie odtrącaj mnie - jęknęłam cicho. - Nie powtarzaj tych samych błędów. Wiesz, że tym razem nie będzie drogi powrotnej. - Zrozumiał sens tych słów, pochylił się lekko patrząc mi w oczy.
     - Nie odtrącam cię. Ja tylko nie podejmuję ryzyka - powiedział dziwnie władczym tonem i lekko mnie przytulił.
     Po chwili odsunął się, spojrzał na mnie ostatni raz i powędrował prosto do swojego dormitorium. Stałam oniemiała wpatrując się w kominek, analizując słowo po słowie rozmowę, którą przeprowadziliśmy.
     Komu trzeba pomóc?
     Jakie ryzyko?
     Pokręciłam głową i wspięłam się po schodach do dormitorium dziewczyn.

~*~
Buja!
Krótszy, bo to tylko część pierwsza, niestety gdy chciałam dopisać jeszcze kilka linijek - moja wena całkowicie gdzieś wyparowała. Nie mogłam sklecić nawet jednego porządnego zdania.. co za katorga. Lekkie opóźnienie, przez pewien czas nie miałam neta + zakończenie roku, chyba każdy wie jak to jest pisać coś pod koniec roku szkolnego.
Dzisiaj wyjątkowo podkład muzyczny z soundtracku. Po prostu nie mogłam się oprzeć - kocham Na'vi song <3
Z innej beczki: Ludzie, jak tam? Oglądacie Euro? :D 

* Postać z książki J.K.Rowling.
** łac. czysta krew